Blog van 'n conflictbevrijder

Acceptatie is belangrijk in elk conflictoplossingsproces.
Maar hoe zit dat dan bij grensoverschrijdend gedrag?
Dat kun je toch niet accepteren?
In deze korte video de denkfout die velen maken als het gaat over acceptatie.

Voorjaar 2001.
Ik zit in het eerste jaar van de opleiding tot biodynamisch lichaamsgericht therepeut en we moeten in tweetallen een oefening doen: elkaar een half uur lang in de ogen te kijken.
Oeh, spannend! 
Elisabeth komt gelijk op me af en vraagt: wil je met mij? 
Zeker!
Na afloop kijkt ze me een beetje raar aan en zegt: 'Waar was jij Alexandra? Ik herkende jou niet.'
'Wat bedoel je?', vroeg ik. 
'Nou, ik durfde die oefening eigenlijk alleen met jou te doen, omdat ik je vertrouw, maar ik moet eerlijk zeggen: ik werd een beetje bang van je. Ik, ja, hoe moet ik het zeggen, ik miste jou! Het was net of je er niet was.'
Ojee! Ik schrik en denk gelijk dat ik het verkeerd heb gedaan. 
'Ik probeerde het neutraal te houden', zeg ik, 'zodat jij jezelf zou zien in mijn ogen.' 
'Ohh...', zegt ze langzaam. 'Dat is dan eigenlijk wel gelukt, want ik ben inderdaad een grote angsthaas...'

We waren er allebei stil van. 
Was dit nou de bedoeling van die oefening?

Bij de nabespreking in de groep ging het er o.a. over dat de ware ontmoeting, zowel met de ander als met jezelf, in het oogcontact zit. In hoe je naar de ander kijkt. Maar dus ook hoe je naar jezelf kijkt: met een liefdevolle blik, of met een kritische?
Tijdens de begeleiding van een client kun je daarmee spelen. 
Een neutrale blik is als een spiegel, en faciliteert dus dat de ander met zichzelf geconfronteerd wordt. 

Anyhow. We kregen de opdracht om onszelf 's morgens in de spiegel bewust liefdevol aan te gaan kijken. En (voor de moedigen onder ons) daarbij hardop te zeggen: 'Hé lieve ... [Alexandra], ik hou van jou!'

Het was niet dat ik niet van mezelf hield, maar jezus, dat was wel ff een brugje over zeg! 
Het voelde echt awkward in het begin. 
Maar wat ben ik blij dat ik door die schroom heen ben gegaan. 
Het is gewoon zo leuk en makkelijk om jezelf liefdevol en bemoedigend en lachend en schalks en wat al niet aan te kijken! En zelfs als je er niet uitziet een vette knipoog te geven!  'Ay, skatje, lets boogie' haha. 

Heerlijk. Ik kan het iedereen aanbevelen. Je voelt je gelijk goed. 
En het werkt heel diep door.

Mijn leven veranderde toen ik bewust van mezelf begon te houden. 
Zelfliefde is de basis van mentale gezondheid.

Daarom hieronder het prachtige gedicht van Charly Chaplin dat hij op zijn 70ste schreef.
Ik zou zeggen: print het uit en leg op je nachtkastje! 
En doe die oefening voor de spiegel!
Lukt het niet? Laat me je helpen.

Fijne dag!
aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail  

----

Toen ik van mezelf begon te houden,
zag ik in dat mijn onrust en emotioneel lijden signalen zijn,
dat ik mag leven in harmonie met mijn eigen waarheid
Nu weet ik: dat is authenticiteit.

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat ik altijd op het juiste moment op de juiste plek ben
en dat alles gebeurt op precies het juiste moment.
Ik kan dus rustig zijn.
Nu weet ik: dat is zelfvertrouwen.

Toen ik van mezelf begon te houden,
verlangde ik niet langer naar een ander leven
en zag ik dat alles in de wereld om me heen
een uitnodiging is om me te ontwikkelen
Nu weet ik: dat is groei.

Toen ik van mezelf begon te houden,
stopte ik om elke minuut te vullen 
en plannen voor de toekomst te maken
Nu doe ik alleen waar ik blij van word
waar ik van hou en wat mijn hart laat zingen.
Op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik: dat is eenvoud.

Toen ik van mezelf begon te houden,
heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was:
voeding, mensen, spullen, situaties
En alles wat aan me trok, wat me weg leidde van mezelf
Eerst noemde ik dat egoïsme
Nu weet ik: dat is liefde voor jezelf

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen
als ik plotseling mijn verlangens opdring
zelfs als ik wist dat het niet het goede moment was
en de ander er niet klaar voor was
– zelfs als ík die ander was...
Nu weet ik: dat is respect

Toen ik van mezelf begon te houden
stopte ik met steeds mijn gelijk willen halen
en sindsdien merk ik steeds vaker
dat niets zwart of wit is
Nu weet ik: dat is bescheidenheid.

Toen ik van mezelf begon te houden
wilde ik niet langer in het verleden leven
en me geen zorgen over de toekomst meer maken
Nu leef ik alleen in het moment
in het hier en nu, waarin alles gebeurt
Nu noem ik dat: zijn

Toen ik van mezelf begon te houden
zag ik in dat mijn gedachten soms met me aan de haal gaan
en me een naar gevoel kunnen geven
Pas toen ik mijn hart begon te laten spreken

werd mijn mind een waardevolle bondgenoot
Nu noem ik dat: wijsheid

Wanneer we van onszelf houden
hoeven we niet langer bang te zijn voor conflicten
met onszelf of met anderen
Zelfs sterren botsen weleens
en daaruit worden weer nieuwe werelden geboren
Nu weet ik: dat is leven!

Gerelateerde artikelen

Vlog: Zelfliefde is niet egoistisch, dec 2018
Blog: Drie voordelen van zelfliefde, sept 2020 

Mijn hart draaide om. Het klonk zo dieptreurig...  

‘Met mijn altijd gevulde agenda reduceerde ik mezelf tot een soort van machine, wat lang goed ging.

Ik was er nog best trots op ook.

Maar na anderhalf jaar therapie begint eindelijk tot me door te dringen dat mensen geen machines zijn… Dat altijd maar ‘aan’ staan maakte me tot een zombie’, zegt Hannah. Het is iets in de vlakke toon van haar stem wat me raakt.  

Hannah werkt als manager in de zorg en krabbelt op uit een diep dal. Onder haar 'zorgreflex' zit een persoonlijk trauma. Het trauma van niet gezien en gehoord zijn in haar jeugd en parentificatie: de zorg voor haar moeder voor en na het overlijden van haar vader. Op 6-jarige leeftijd, toen haar beide ouders nog 100% voor háár hadden moeten zorgen.

Ze leerde al vroeg situaties met haar verstand te dragen en hanteren. Voor haar eigen behoeften en gevoelens was immers geen plek. Hoewel zeer gevoelig voor de noden van anderen, ontwikkelde ze een harde schil om zich heen waar het haar eigen behoeften en gevoelens betrof. Wat haar afgelopen jaar, toen ze haar leven eindelijk mooi op de rit had, de das omdeed.
Haar systeem draaide vast. Hannah vertelt het allemaal op een kalme, vlakke toon, die in tegenspraak is met de spanning die uit haar lichaamstaal blijkt.   

‘Waarom ben je hier; waarom kom je naar mij?, vraag ik haar
‘Ik ben weer aan het werk’, zegt ze, ‘en alles komt enorm op me af. Terug naar het oude kan niet meer, maar hoe dan wel? Er is zoveel werk! Ik stel nu wel wat beter grenzen, er is ook begrip, maar het blijft heel lastig en ontregelend voor me. Soms schiet ik er in door. Dan voel ik me weer schuldig. Het gaat zo op en neer! Ik las iets over grensoverschrijdend gedrag in jouw profiel. Dat sommigen mensen over de grenzen van anderen gaan, en anderen over die van zichzelf. Daar herkende ik mezelf in. Heel eerlijk: in beide. En misschien nog wel erger dan ooit.’

'Misschien ben je je er meer van bewust', zeg ik.
De spanning die ik bij Hannah zie leert mij dat ze, ondanks het werk dat ze reeds  gedaan heeft, nog vol zit met onverwerkte gevoelens. Want lichaamsspanning komt nu eenmaal voort uit de - deels onbewuste - behoefte om de onderliggende gevoelens te willen toedekken en op afstand houden. Ze valt m.a.w. nog samen met haar gevoelens. 

‘Je hebt hard gewerkt' zeg ik, 'en al een hoop inzicht opgedaan in je patronen,  Het belangrijkste wat ik voor jou kan doen is jou leren met jezelf te communiceren. Want ik heb de antwoorden dus niet op jouw vragen. En eerlijk gezegd heeft niemand die. Voor passende antwoorden moet je bij jezelf zijn. Alleen moet je de vragen die je hebt niet aan je hoofd stellen, maar aan je gevoel. Want dat is een zuiverder kompas. Ben je bereid om je gevoel serieus te nemen?’  
‘Als je me dat kan leren’, zegt ze.
'Met liefde', zeg ik. 'Want dat is wat de wereld nodig heeft. Het kan een hoop ellende door foute keuzes voorkomen.' 

© aleXandra van smoorenburg

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

‘Zij luístert gewoon niet!’ zegt Tom, tijdens de intake. Zijn ogen staan donker. ‘Eerst wil ze van alles van je weten - over hoe het beter kan – en dan ga ik allerlei dingen uitzoeken - waar ik dus helemaal geen tijd voor heb - en wat doet ze daar dan vervolgens mee?! Niks!' Hij kijkt verbolgen. 'Ik heb dat feestje nou een paar keer meegemaakt en ik ben er verdomme wel klaar mee!’ Tom is een toegewijde hulpverlener in een zorginstelling. Hij is moe en narrig. Hij voelt zich niet serieus genomen door zijn manager.

‘En ik ben echt niet de enige die dat denkt!' vervolgt hij. 'Collega’s hoor ik er ook over. Je deelt je inzichten, het lijkt alsof ze je begrijpt, maar uiteindelijk beslist ze heel anders! Alsof het gesprek dat je had nooit plaatsvond! Buitengewoon ergerlijk.’

‘Zou ze misschien met meer partijen en meningen te maken kunnen hebben?’ vraag ik.
‘Tja, dat zal best’, zegt hij grimmig.
Ik laat het even stil worden.
Als ik zie dat hij wat ontspant vraag ik: ‘Hoe verklaar jij haar gedrag dan Tom?’

‘Niet’, verzucht hij uiteindelijk heel eerlijk. ‘Ik heb geeneens tijd om aan me kont te krabben, laat staan me in haar te verplaatsen... Dusuhhh… tja, daar zit wat in…En het is natuurlijk ook geen democratie, de werkvloer…Zij is inderdaad de baas en mag beslissen... Maar het voelt gewoon zo vervelend!’

‘Snap ik. Als iemand je het gevoel geeft jouw mening belangrijk te vinden, en het uiteindelijke besluit pakt heel anders uit, dan is dat een bevreemdende ervaring. Maar wat je vertelt klinkt mij een beetje in de oren alsof jouw manager wel goed luistert, maar misschien niet zo transparant is over hoe ze tot een bepaalde beslissing komt. Zou dat kunnen?’
Tom kijkt me verbaasd aan.
‘Hmm’, zegt hij langzaam: ‘Kan ja...’
Er gloort iets van opluchting in zijn ogen.

‘Hoe bekend is het gevoel niet serieus te worden genomen voor jou?’
‘Poeh, heb je even? Dat is the story of my life’, verzucht hij. ‘Mijn vader was enorm kritisch. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik dom was, meneer de succesvolle ondernemer', zegt hij smalend. ‘En mijn moeder praatte ‘m altijd naar de mond. Onuitstaanbaar! Alsof wij kinderen er niet toe deden.’
‘Het klinkt alsof daar nog veel pijn zit, klopt dat?’
‘Hmm’, zegt hij. ‘I guess so... Maar dat is allemaal voorbij. Ik heb geen zin in therapie.’

‘Hoeft ook niet’, zeg ik. ‘Het is alleen zo dat conflicten ons soms laten zien welke wonden er nog open liggen. Ze zijn dan rijp om geheeld te worden. Blijkbaar is het jouw tijd nu. Als je met mij in zee gaat, dan gaan we inderdaad aan de slag met het conflict met je manager, maar we gaan ook de wond die eraan ten grondslag dichtschroeien. En ik reik jou een tool aan, om het helingsproces daarna zélf nog te versnellen.’
‘Oh, nou, als dat kan', zegt hij nu opgewekt. ‘Twee vliegen in een klap dus: sounds good to me!’

© aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het waardevolle gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

Terwijl ik ’s ochtends vroeg rustig zit te mediteren hoor ik luid geroep in onze openbare beheertuin. ‘Láfaard, láfaard, láfaard’, klinkt het. Het gaat maar door, wel 5 minuten lang, of misschien nog wel langer. Het klinkt melodieus, als een vogel, die zijn eigen lied zingt. De hele buurt moet het blijkbaar horen. Na een poosje loop toch maar even naar het raam en zie dat het buurvrouw Anna is, ‘de opper’ van onze beheertuin. Ojee, zou ze doorgedraaid zijn? Ik besluit toch maar even naar beneden te lopen.

Het blijkt om een burenruzie te gaan. Het geroep is haar verweer tegen Kees, een buurman die iets verderop woont en die haar verantwoordelijk stelt het besluit van de gemeente om een hek om onze buurttuin te plaatsen en een watertuin aan te leggen in de aangrenzende gracht. Beide besluiten werden genomen in direct overleg met omwonenden van de tuin, om massaal zwemmen tegen te gaan 's zomers en de daarmee samenhangende overlast in de relatief kleine buurttuin terug te dringen. Kees ziet deze maatregelen echter als vrijheidsbeperking. Hij wil geen hek dat ’s nachts dicht gaat en ook geen watertuin. En Anna is volgens hem ‘de aanstichter' hiervan en 'een trut die meent alles te kunnen bepalen in de buurt’.

Als ik erbij kom gaan ze nog ff door met gemene dingen tegen elkaar roepen, maar al gauw trekt Anna zich terug. En legt Kees me omstandig uit waarom hij tegen die maatregelen is. Ik begrijp echter al gauw dat de discussie weliswaar over de tuin gaat, maar dat de wérkelijke pijn elders ligt. Namelijk bij Kees' echtgenote, die vroeger ook actief was in de tuin, maar zich terugtrok. Omdat ze zich buitengesloten voelde door o.a. Anna.

Hmmm… Ik herken wel iets in zijn verhaal. Anna is een lieve, goede vrouw, maar kan nogal normatief en bepalend zijn waar het de buurttuin betreft. Het kostte ook mij in het verleden energie om hier mijn weg van vrede en vrijheid in te vinden.   

Thuisgekomen mijmer ik nog wat na over dat buitengesloten voelen. Ik weet hoe erg dat erin hakt bij mensen. Met behulp van hersenscans werd ooit wetenschappelijk aangetoond dat het de ergste psychische pijn is die er is, vergelijkbaar met de amputatie van een arm of been. Ik begrijp nu beter hoe het zo kon escaleren.

‘Tringgg.’ Anna, om haar verhaal te doen (‘Ik dacht, je wil vast weten of het goed met me gaat’). Ik luister en begrijp haar frustratie; het was immers niet alleen haar idee, die maatregelen. Maar als ik opmerk dat de ruzie waarschijnlijk minder over de maatregelen, en meer over onderliggende pijn over buitensluiting gaat, wil ze daar niks over horen. ‘Jeetje Alexandra, hij intimideert mij, dat kán toch gewoon niet?! Met hem hoef je echt geen medelijden te hebben hoor! En met zijn vrouw ook niet. Waar bemoeien ze zich mee? Zij doet al jaren niks in de tuin!’ Tja, hoe zou dat komen?, denk ik bij mezelf en zeg ‘Nou, dat heb ik ook niet, medelijden met Kees, maar ook niet echt met jou. Want ook ik voel me wel eens meer gedoogd, dan welkom en gewaardeerd als medebeheerder. Als je wil dat het gezeur ophoudt, zou je eens kunnen kijken naar hoe je je tot mensen verhoudt, waar het gaat om de tuin.’  

Wat is mijn punt hier.
Niet dat ik het hier per se bij het juiste eind heb. 
Wel dat mensen vaak pas ruzie gaan maken over ‘verschillen van mening’ als ze uit verbinding zijn met elkaar.
Binnen een goede relatie zijn verschillen van mening nooit lang een punt.
Zolang we de ander belangrijk vinden, vinden we meestal wel een uitweg.
Een goede relatie is dan ook niet zozeer een relatie waarin je het altijd met elkaar eens bent, maar een relatie waarin je het met elkaar eens kunt worden.
Een goede relatie kan verschillen overbruggen.
Een goede relatie is een relatie waarin met elkaar gesproken en naar elkaar geluisterd wordt, en waarin men behalve andermans mening, ook andermans gevoel belangrijk vindt.
Tuurlijk is omgaan met verschillen ook in goede relaties best 'een dingetje'.
Maar echt lastig wordt het omgaan met verschillen pas, wanneer we uit verbinding zijn.
Bijvoorbeeld doordat we ons gekwetst voelden door de ander, maar die kwetsuur niet deelden.
Omdat dit te kwetsbaar voelde.
Wanneer we om de werkelijke pijn heen draaien, gaan we struikelen en zaniken over details.
Waardoor de relatie nog verder uit balans raakt.
En we in een negatieve spiraal met elkaar belanden.

Hoe keer je dit om?
Door altijd eerst goed naar binnen te kijken, alvorens het gesprek aan te gaan.
En na te gaan wat mogelijk ons eigen aandeel in het probleem is.
Waarom deden we wat we deden? Waarom zeiden we wat we zeiden? Waar gaat het ons ten diepste om? En wat willen we eigenlijk? Probeer er ook achter te komen welk innerlijk conflict ons parten speelt in de situatie. Zodra we die puzzel opgelost hebben voor onszelf, is het vele malen makkelijker om het gesprek met de ander aan te gaan met een waarachtige, positieve intentie.
Want ja, dat is nog altijd de voorwaarde om er aan uit te komen met elkaar!

aleXandra

Moeite met nee zeggen?
Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths', dat bomvol  staat met waardevolle info, en ontvang mijn blogs in je mail

🅼🅾🆃 in je gezin, familie, of team? 🦋
En komt men zich bij jou beklagen?
Vermoeiend, niet? 

Alsof jij daar allemaal tijd voor hebt.
Alsof je daar zin in hebt!
Alsof jij iets aan die situatie kunt veranderen!! 

Precies. Dat kan jij niet. 
Die ander zal zélf iets moeten ondernemen, niet jij. 

En dus is het beter dat je die ander niet gaat pamperen. 
Pamperen? 
Ja, pamperen.
Dat is wat heel veel (goedbedoelende) mensen doen. 
Waardoor die ander zijn probleem niet gaat oplossen.  

Zo van: 'Ohhh, ahhh, wat errug!! Dat kan echt niet. Herkenbaar! Jezus, wat een eikel/zijkwijf zeg. Dat komt nooit meer goed lijkt me. Afplakken die handel. Ga toch weg bij die vent / organisatie. Zal ik eens langs gaan en haar de wacht aanzeggen / hem op zijn bek slaan?' Und so weiter. 
Dat vindt die klager wel fijn om te horen. 
Maar daar help je hem of haar dus niet mee. 
Ja, verder de narigheid in. 

'Ja maar, je wil die ander toch ook steunen?!'
Zeker. Steunen is goed. 

Maar het is wel zaak balans te houden tussen steun geven enerzijds, en vrij blijven anderzijds. 
Want niemand heeft er iets aan, als jij het conflict ingezogen wordt.
Dan wordt het alleen maar groter, in plaats van kleiner.  
Dus wel luisteren, maar je niet voor het karretje van de klager laten spannen. 
Of je ertegenaan gaan bemoeien. 
Conflict kan beter daar blijven waar het ligt.

En dat is dus niet bij jou in dit geval, maar bij de klager zelf. 

Maar de vraag is wellicht... wat dan? Of, hoe dan? 
Wil je het echt weten? 
Okay, daar gaan we dan:

7 vragen om het gesprek in een constructief vaarwater te brengen

Met onderstaande 7 vragen hou jij jezelf vrij van stress die bij de ander hoort en word je al een aardige huis-tuin-en keuken conflictcoach! 😉

1. Wat is er precies gezegd, gedaan of gebeurd? 
Always check the facts! Dit werkt grondend en zuivert een hoop overbodig drama uit. 🕵️‍♀️
2. Wat dacht jij toen? 
Niet oordelen! Dat wil zeggen: ga er niet op in! Laat die ander denken wat hij zelf wil, al is het nog zulke onzin in jouw ogen. Het gaat niet om jou en wat jij ervan vindt. (En als die ander dat wil weten zeg je: het gaat niet om wat ik denk, maar om wat jij denkt.) Je wil de achterliggende motivatie begrijpen, toch? 🤔
3, Hoe heeft het jou geraakt? 
Toon je menselijkheid en empathie. 💖
4. Welke gevolgen heeft het? 
Check de impact voor de klager zelf, de omgeving: het gezin, de familie, het team, het werk zelf,  👀
5. Wat is jouw eigen aandeel in de situatie? 
Faciliteer zelfreflectie: Wat deed  jij dan, of liet je achterwege waardoor het zo liep als het liep? 🔄
6. Wat is er nodig om de situatie te verbeteren? 
Verleg de focus nu pas naar herstel en oplossing. 🚀
7. Wat zou jij zelf kunnen doen (of laten) om dit te laten gebeuren?
Mobiliseer de eigen verantwoordelijkheid! 🗝️

Nou, en als dat niet werkt, dan is er grover geschut nodig. Stuur maar door naar mij dan:)
Of.... leer zelf transformatieve conflictcoachingtechnieken toepassen! Daarmee kun je mensen met ernstig conflict helpen (ernstig) dit in goede banen te leiden en te benutten voor groei, heling en verbinding. Eind mrt '24 kun je gratis kennismaken.

© aleXandra 

Moeite met nee zeggen? Download het gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' en ontvang mijn blogs in je mail

Wat conflicten werkgevers kosten is buitengewoon moeilijk te berekenen. Dit, omdat ze directe en indirecte kosten met zich meebrengen. Wat ontzaglijk veel geld, tijd en energie kost, als we de onderzoeken mogen geloven.

Een middagje googlen en lezen van diverse recente artikelen over dit onderwerp (vanaf 2020) leidde bij mij tot de conclusie dat iedereen verwijst naar dezelfde oude wetenschappelijke onderzoeken (veelal zonder de publiciteitsdatum te vermelden), die héle heftige cijfers rondpompen over de kosten van conflict.

Hier beroept men zich op:

1) het onderzoek van mediation expert Daniel Dana uit 2006 (dat wil aantonen dat vroegtijdig een mediator inschakelen toch echt wel verstandig is om te doen)

2) het onderzoek van CPP inc. - zijnde de uitgever van de Meyers Briggs Persoonlijkheidstype Indicator en de Thomas Kilmann conflictstijl test - uit 2008 (dat wil aantonen dat het uitvoeren van persoonlijkheidstesten veel leed en conflict kan voorkomen en zo tot aanzienlijke kostenbesparingen kan leiden).

3) het onderzoek van KPMG onder Duitse bedrijven uit 2009 (dat wil aantonen dat je met een samenhangend conflictmanagementsysteem de algehele bedrijfsprestaties flink kunt optimaliseren).

Dus al dat onderzoek, hoe waardevol ook, komt toch voort uit de behoefte de waarde van het eigen bedrijf/ beroepsgroep op de kaart te zetten.

Tja, logisch. Dat snap ik wel.

Beetje flauw ook, om daar een oordeel over te hebben.

Maar wetende waar het vandaan komt neem ik de resultaten nu toch met een iets groter korreltje zout.

Bijvoorbeeld als ik lees dat Duitse leidinggevenden in 2009 wekelijks 30 - 50% van hun werktijd, direct of indirect, aan conflicten en hun gevolgen besteden (KPMG, 2009). Okay...

Of dat een arbeidsconflict in 2006 gemiddeld €27.094 kostte (met een uitschieter naar beneden van €124 en een uitschieter naar boven van €231.230). Cijfers die men in 2024 nog gerust overneemt zonder erbij te zetten dat het om een bedrag van 18 jaar geleden gaat, wat bovendien gebaseerd blijken te zijn op slechts 56 dossiers (Dana, 2006), Hmm...

Of dat mensen die een conflict hebben daar gemiddeld 42% van hun tijd op het werk mee bezig zijn. (Dana) Zou het echt? Hoe kunnen ze dat nou meten? En wat heb je aan een gemiddelde op dit punt? ...

Tja, wat moet je me zukke cijfers?

Ik denk: relativeren.

In elke organisatie zullen de cijfers anders liggen en ook binnen de organisatie is er een gigantisch verschil tussen de kosten van het grensoverschrijdende gedrag van de schoonmaker en dat van de manager of directeur.

Waar de onderzoeken wel zeer terecht opmerkzaam op maken is, dat het verre van blijft bij de kosten van het verzuim, vervanging en afscheid nemen. Bij conflict is er ook indirecte en emotionele schade, die ook geld kost, zoals vermindering van de productiviteit, verslechtering prestaties, veelvuldig overleg om de problematiek te bespreken, verlies werkplezier en productiviteit van anderen in het team, verlies van ervaren personeel, reputatieschade, werknemers die oversteken naar de concurrent. Hier kan geen kostenplaatje op geplakt worden, maar dat dit flink in de papieren kan lopen staat als een paal boven water! Lijkt  me toch wel belangrijk om je daar als manager bewust van te zijn, zeker wanneer je besluit de signalen en meldingen die je krijgt te negeren. (Wat erg veel gebeurt.)

Werkgever, manager, HR: trek er je lessen uit!

Wat deze onderzoeken mij vooral zeggen is: Omarm conflict.

• Draai het mechanisme om. De opbrengst van een constructieve benadering van conflict is minstens zo gigantisch als de kosten van het erop laten aankomen. Denk alleen al aan het vertrouwen in de leiding van de organisatie en het sociaal veilige klimaat dat hierdoor ontstaat. Om nog niet te spreken over het herstel van vertrouwen in elkaar en de creatieve impulsen die conflictoplossing geeft.
• Dit vergt echter een transformatie in denken over conflict: van irritant struikelblok naar bron van waardevolle informatie en kans voor groei en ontwikkeling
• Stap af van het paard achter de wagen spannen door conflict op de werkvloer te tackelen middels je verzuimbeleid! Dat is echt het meest onverstandige wat je kunt doen. > 
  Formuleer een helder conflictbeleid en bied mensen de hulp die ze nodig hebben om er van te leren en het op een constructieve manier bespreekbaar te maken. En denk nu niet dat dit alleen voor uitvoerend personeel geldt: uit onderzoek is gebleken dat de angsten voor het bespreekbaar maken aanwezig zijn tot in de boardroom! (Heins, 2017)

Dit begint allemaal met het inzicht dat je beter energie stopt in je mensen, want dat is het echte kapitaal van de organisatie.

Dankjewel voor je aandacht!

© aleXandra

Heb jij het gratis E-book Begeleid van Conflict naar Groei al, met de 6 transformatieve conflictcoaching vragen?  

Zo niet, dan kun je het hier gratis downloaden: 

Boos zijn moet kunnen.

Of toch niet?

Tuurlijk wel. Het is een normale menselijke drift.

We schieten er allemaal vanzelf in als we ons gedwarsboomd voelen in ons plannetje of doel.
Of als er gevaar of verliest dreigt. Je kunt dat niet voorkomen.

Zonder boosheid zouden we ons niet bewust zijn van onze grens.
Boosheid helpt ons die grens ook te stellen.
Het is een levensreddende energie.

Dus nee, er is helemaal niks mis met woede.

Maar ja. 

De ander kan er wel erg van schrikken tuurlijk…

En er heel erg ongemakkelijk en misschien zelfs angstig van worden.

Dus laten we er ook niet te licht over doen....

Omgaan met je eigen woede heb je zelf in de hand, maar hoe ga je om met andermans woede?

Wanneer is het beter begrip te tonen, en wanneer kap je liever af? 

Ken het onderscheid tussen vormen van agressie

Een beetje kennis over de vormen van agressie kan daarbij geen kwaad.

Wees je ervan bewust dat er 4 vormen van agressie zijn:

• frustratieagressie
• witteboordenagressie
• instrumentele agressie
• willekeurige agressie

Alleen bij frustratieagressie is het wenselijk om deze met begrip tegemoet te treden; bij de andere vormen is het belangrijk deze zo snel mogelijk strikt en duidelijk te begrenzen. Lees hieronder hoe.  

Hoe het zit met frustratieagressie

Kijk, frustratieagressie is niet gemeen. Het is niet op jou gericht. Het komt voort uit onmacht. Iemands emmer zit helemaal vol als gevolg van een reeks vervelende dingen die gebeurd zijn en dan doe of zeg jij misschien iets wat ze er niet bij kunnen hebben en dan beginnen ze te schreeuwen. Omdat ze dat niet meer binnen kunnen houden. Maar feitelijk heeft dat schreeuwen niet zoveel met jou te maken. Of misschien wel helemaal niks met jou te maken. Het is een onschuldige vorm van agressie. Hij is zo menselijk. 

De beste benadering bij frustratieagressie is begrip tonen. ‘Ik hoor wat je zegt. Echt vervelend voor je. Als ik het goed begrijp heb je blablabla..’ Dus even samenvatten en die persoon volgen in zijn gevoel, zodat hij of zij weer een beetje afkoelt. Frustratiewoede wil gehoord worden. Daarna kun je het gesprek alsnog vervolgen. Hier mag jij leren het je niet persoonlijk aan te trekken. 

Witteboordenagressie

Witteboordenagressie daarentegen is van een heel andere orde. Dat zijn types die dingen gedaan proberen te krijgen in hun eigenbelang, door jou onderuit te schoffelen. Ze weten precies hoe ze je kunnen raken. ‘Lukt het niet zo mevrouwtje? Ach, u heeft uw leeftijd ook niet meer zo mee hè? Misschien weet uw jongere collega daar het beter?’ Grrr. Arrogant, neerbuigend taalgebruik, waardoor je je onzeker of onmachtig gaat voelen. Het zijn diepzielige types, manipulanten, die zich vanuit hun minderwaardigheid superieur opstellen. Dit kan aangeleerd gedrag zijn, maar er kan ook een ziektebeeld onder zitten. Narcisten bijvoorbeeld, kunnen geen empathie voelen met de ander. Die mensen zijn gehandicapt en moeten door schade en schande leren dat wat zij doen niet acceptabel is.

Maar waar het ook vandaan komt, hier moet je gelijk korte metten mee maken. ‘Ik vind het niet prettig om ‘mevrouwtje’ genoemd te worden. Als je hiermee doorgaat is het nu einde gesprek, als je ermee stopt kan ik kijken wat ik voor je kan doen: jij mag kiezen.'
Dat laatste is dus belangrijk: de keuze aanbieden. Dat werkt. 

Leestip: Als je met zo’n type te maken hebt, lees het boek ‘Help, ik word gemanipuleerd’ van Jannie de Jong, uit 2021. 

Instrumentele agressie

Dat is aan de hand als mensen grof in de bek worden, waardoor je zo schrikt, dat je ze hun zin geeft. En dat weten ze. Vandaar dat ze het doen. Denk aan mensen die keihard beginnen te schelden in een winkel of restaurant dat ze dit of dat willen, omdat ze ‘er helemaal klaar mee zijn’ oid. Veel in de categorie schelden, dreigen, of beledigen, of intimideren, of seksueel intimideren, of discrimineren valt in de categorie instrumentele agressie. Doorzie dit gedrag. Ze denken het misschien niet eens echt, maar ze weten dat ze er hun zin mee krijgen. Zie het als een mentale overvaltechniek.

Ook dit gedrag onmiddellijk begrenzen. Niet laten oplopen, want dan word  je zelf ook steeds kwaaier en kun je de situatie moeilijker in goede banen leiden. ‘Kappen hiermee. Dit pad gaan we niet op. Zo doorgaan is einde verhaal. Maar als je nou stopt met schreeuwen (of dreigen etc) kunnen we verder, dus je kunt nu kiezen.’ Dus ook hier weer de keuze geven. Als ze iets van je nodig hebben binden ze wel in. Hebben ze dat niet, dan is het lastiger bijsturen, en komen andere technieken om de hoek kijken, die je kunt leren in een agressietraining.  

Criminelen maken ook gebruik van deze strategie. Maar als iemand je met geweld dreigt ga je beter niet stoer lopen doen. Werk mee en geef ‘gewoon’ wat er gevraagd wordt. Want het gaat hen uiteindelijk niet om jou, maar om je geld of juwelen. In leven blijven is wellicht belangrijker dan je spullen.

Willekeurige agressie

Met willekeurige agressie wordt de agressie bedoeld die ontstaat onder invloed van drank, drugs, medicijnen, psychische problemen of medische aandoeningen. Het verloop hiervan is moeilijk in te schatten. Een belangrijk ding hierbij is dat je heel goed afstand moet houden (wel twee armlengtes) en deze mensen niet aanraakt, want dat kan als je pech hebt je leven kosten zeg maar.

In omgevingen waar dit vaker voorkomt, zoals in een ziekenhuis of instelling bijvoorbeeld, zijn er vaak beveiligers aanwezig die dan opgepiept worden. Zij spreken de persoon dan aan bij de naam en gebruiken een een spiegeltechniek om mensen weg te kunnen leiden naar een rustige plek. Hierbij verplaatsen ze zelf hun lichaam zo, dat die agressieve persoon hierin meegaat en zo weggeleid kan worden. Belangrijk hierbij is dat de agressieve persoon de ruimte geven om zelf  mee te bewegen, want als ze te dichtbij komen kan het dus zomaar mis gaan.  

Een andere techniek bij verwarde mensen is dat van de twee beveiligers of politiemensen één zich als de good guy of girl opstelt en één als de bad guy/girl. Dit om te kijken waar de verwarde persoon positief op aanslaat: op vriendelijk taalgebruik, of op streng taalgebruik. Degene van wie de verwarde persoon rustig wordt neemt dan de regie, en de ander gaat naar de achtergrond.

Zo, een heel verhaal.
Ik hoop dat het je wat inzicht heeft gegeven.

Groet!

aleXandra

Heb jij het mooie en handige gratis E-book 'Nee zeggen voor Empaths' al? Download het hier en ontvang mijn blogs in je mail

‘Ach, wat een vriendelijk baasje!’ roep ik, terwijl ik me bewonderend over de hippe kinderwagen buig.

‘Hmm. Dat formuleer je goed’, zegt mammalief, op een opvallend bedachtzame toon.
Ik kijk vragend omhoog.
‘Nou, die combinatie van eigenschappen is nou precies wat maakt dat ik de hele dag in touw ben voor deze kleine dictator. Op mijn werk heb ik een stevige baas, maar die krijgt echt niet voor elkaar wat mijn zoon hier voor elkaar bokst.
'Befehl ist befehl', bij dit baasje, maar voor die oogjes en die glimlach heb ik echt alles over!’

Survival of the kindest

Vriendelijkheid is een kracht die vaak onderschat wordt, zeker binnen de context van werk.
In sommige werkomgevingen doet men of het over een overbodig luxeartikel gaat, waar geen tijd voor is. Terwijl het eigenlijk gewoon een basisingrediënt is voor goed samenwerken.

Ik las ooit ‘Survival of the kindest’ (2004), van filosoof en psychotherapeut Pierro Ferrucci, dat o.a. ingaat op de economische waarde van vriendelijkheid. 

‘Kindness is a way of making less effort’, zo beweert hij. ‘It is the most economic attitude there is, because it saves us much energy that we might otherwise waste in suspicion, worry, resentment, manipulation, or unnecessary defense.’

Beetje overdreven?
Echt niet.

Kijk maar naar baby’s.

Als zij iets nodig hebben 'kwaeken' ze (dat is Limburgs voor schreeuwen), en daarna laten ze zich heerlijk terugvallen in hun oorspronkelijke, tevreden staat van zijn. 
En krijgen zo alles voor mekaar wat ze nodig hebben. En meer.

Een efficiëntere manier van je doelen behalen is er haast niet.

Scream, and let go. 
Ze blijven er niet in hangen.
Precies hoe emoties bedoeld zijn, als alarmbellen. 
Zouden ze er in blijven hangen, dan zou de lol gauw over zijn.

Gelukkig zijn ze buiten hun overlevingsmomentjes om, om op te vreten, altijd in voor een lolletje.

Die aangeboren openheid en vriendelijkheid maakt het allemaal de moeite waard!

Ware natuur

Babies staan nog dicht bij onze ware natuur, die open en vriendelijk is.
Zodra de ergste nood gelenigd is vallen ze daar vanzelf in terug. 
Maar als vriendelijkheid ons aller ware natuur is, die ons zoveel kan brengen, waarom doen we dan toch vaak zo onvriendelijk?

Ferrucci is er helder over. 
Dat komt door negatieve ervaringen uit het verleden. 
Die zorgen voor een hard laagje om die vriendelijke, open staat van geest heen. 

En dus zijn alleen die mensen moeiteloos vriendelijk, die niet beheerst worden door hun verleden.

Okay, snap ik, loslaten dan maar die negatieve ervaringen.

Maarruh... hoe doe ik dat?

Ferrucci: ‘By forgiveness. Someone who cannot forgive is like a city where traffic has come to a standstill.’ 

Oeps, vergeven, da's nog niet zo makkelijk. Hoe doe ik dat dan? 
Ferrucci: ‘First you have to fully recognize and thoroughly feel your suffering, then let go of it.

It is no good to hastily forgive for the sake of forgiving.’ 

Slik.

Erkennen en doorvoelen.

Tja, hmm...

Werk aan de winkel dus.

Niet voor watjes

Echt vriendelijk zijn is dus helemaal niet zo gemakkelijk als het klinkt...
Die paar vriendelijke mensen in jouw omgeving, die dat in hun karakter verankerd hebben, zijn dus behoorlijk bijzondere mensen, die de moed hadden hun pijn door te werken.
Want niemand komt ongeschonden het leven door...

Kunnen we überhaupt zonder?

Nee, zonder vriendelijkheid sluipt er kou en depressie in ons bestaan; wordt verbinden lastiger, en  verliezen we al gauw onze menselijkheid naar anderen toe. 
Een vriendelijk mens is dan ook van onbetaalbare waarde op de werkvloer. 

Waarde, die zich niet meteen laat verkapitaliseren, maar die wel een belangrijke bijdrage levert aan het voortbestaan, de gezondheid en de groei van de organisatie.

Dus, sta er eens even bij stil: aan wie in jouw omgeving wordt het tijd om eens een compliment te geven?...

Moment van de waarheid

Zelf denk ik dat we op een punt  in de geschiedenis zijn aanbeland waarop alleen liefdevolle vriendelijkheid ons nog kan redden.

In een tijd als deze, die bol staat van de agressie, depressiviteit en paniekaanvallen; van de werkdruk en werkstress en het psychische verzuim, hebben we vriendelijkheid bitter hard nodig om de ellende op te kunnen vangen.
The only way out of the chaos is vriendelijkheid.
Voor onszelf en de ander.

Meer liefde, dat hebben we nodig. 
Zo zie ik het.
Wat denk jij? 

aleXandra 
Eerder gepubliceerd op de ManagementSite, op 21 september 2014 onder de titel 'De onderschatte kracht van vriendelijkheid op de werkvloer', 

Meer lezen van aleXandra?

 Je bent boos. Je voelt je gepasseerd, voor schut gezet, genegeerd, of zoiets. Hoe dan ook: echt kwaad. Maar! Hoe lekker het ook is om de ander 's ff EXACT te vertellen wat je vindt, voelt en bedoelt, je bent inmiddels wijzer. Want het pakt meestal niet zo lekker uit. Je zegt dingen die je later weer goed moet maken of uit moet leggen. Als je die kans nog krijgt tenminste. 

Dus. Laat die emoties ff betijen, zodat je de zaken weer in perspectief kunt zien. Kun je ze daarna bespreken met je bestie (of met mij) en een strategietje bedenken.

Alleen: hoe overleef je die tussentijd? Hoe doorsta je die spanning in je lijf en hoofd?

Met je ademhaling! 

Check deze 3 'real time' ademtechnieken om je stressreactie te doorbreken

1) 'The physiological sigh'
Superhandig deze. Je partner zegt of doet iets stoms: adem 2 keer achter elkaar diep in (een keer zo diep als je kan en dan gelijk nog een korte erachter aan) en dan zo lang mogelijk uit. Herhaal 2 of 3 keer en je hebt de stressreactie al doorbroken! Echt nooit meer vergeten deze. Uitgebreid wetenschappelijk onderzocht en supereffectief gebleken. Honden doen het ook. 

2) Ademhaling vertragen met Fffff....
Langer uitademen dan in. Dat is feitelijk het hele eieren eten. Dit brengt je hartslag en bloeddruk omlaag en ontspant je zenuwstelsel. Dus. Adem helemaal uit op de letter F - fffffffff-  wacht tot de ademhaling vanzelf weer komt; adem niet te diep in en dan weer heel rustig ffffff... Paar minuten is genoeg.

3) Vierkantjes ademen
Hoe zegt u, vierkantjes? Yep. Vier tellen in (streep omhoog) – vier tellen vast (streep horizontaal) – vier tellen uit (streep omlaag) – vier tellen vast (streep horizontaal terug). Zelf vind ik 'm minder, maar anderen zweren erbij. 

NB 1 Ben je sowieso een stresskip, doe de tweede oefening 2 x per dag 5 minuten (alarmpje zetten!) en je hebt er de hele dag plezier van. 

NB 2 Het handige van die focus op je ademhaling is ook dat je wat afstand neemt van het gedoe. Mooi meegenomen dus! 

NB 3 Check wel bij jezelf of je kunt volstaan met stoom afblazen! Misschien is het een goed idee om op een later, rustiger moment op de gebeurtenis terug te komen en alsnog je punt te maken. Gooi niet het kind (jouw belangrijke inzicht, waarde, behoefte, belang) met het badwater weg!

aleXandra

Heb jij mijn handige E-book 'Nee zeggen voor Empaths' al? Download het hier.